Ακούγοντας την ομιλία περί συναισθημάτων και πολιτικής για την ντροπή και την ενοχή του Πέτρου Π. Θεοδωρίδη επανήρθε η ανάμνηση μιας εικόνας που τυχαία; αρκετές φορές τελευταία μου κάνει φευγαλέες επισκέψεις.
Μαθητεία στο Δημοτικό Σχολείο την εποχή της δικτατορίας.Ένα τσούρμο παιδιά κρατώντας το καθένα από μια βέργα στο χέρι του, περιμένουν γύρω από την έδρα του δασκάλου να διαλέξει με ποια θα αντικαταστήσει την βέργα που έσπασε στο χέρι κάποιου παιδιού την προηγούμενη μέρα.
!!!!!!!!
Δεν ξέρω αν έχουν όλοι οι τότε πριν και μετέπειτα μαθητές της βασιλείας της βέργας στην Ελλάδα ανάλογες μνήμες
Να σημειώσω πως τότε στην τάξη πρέπει να ήμασταν γύρω στα εξήντα παιδιά, το "τσούρμο" το θυμάμαι πάντα να είναι γύρω στα δέκα παιδιά πάνω κάτω.
Γιατί εννοείται πως πολλές φορές έσπασε η βέργα στα χέρια μας και η εικόνα αυτή επαναλήφθηκε με την ανάλογη συχνότητα.Δεν θυμάμαι να υπήρξε φορά που η τάξη έμεινε χωρίς βέργα, ακριβώς την επόμενη μέρα παρουσιαζόταν η καινούρια, κατόπιν συνεννόησης; ως αναμενόμενη "έκπληξη" για το δάσκαλο; ή απλά ως παραδοσιακός θεσμός; "Στην περίπτωση καταστροφής του το όργανο της τιμωρίας αντικαθίσταται από το ίδιο το θύμα αυτοπροσώπως"
Τί σημαίνει για την διάπλαση της ψυχής ενός παιδιού να μεταφέρει και να προσφέρει στα χέρια του τιμωρού του το εργαλείο της τιμωρίας του;
Τι διαδραματίζεται στην ψυχή αυτού του παιδιού;
"Δάσκαλε, δες, εγώ είμαι καλός και σε βοηθάω" άρα προσπαθώ να εξευμενίσω την επικείμενη τιμωρία εναντίον μου; Είμαι ένα παιδί που με δέρνεις συχνά; Είμαι ένα παιδί που δεν με έδειρες ποτέ άρα σε βοηθάω να τιμωρήσεις τους άλλους; Είμαι ένα παιδί που άσχετα με όλα αυτά έχω καθήκον να σου φέρνω τη βέργα;
Δεν θυμάμαι τα πρόσωπα αυτών των παιδιών, δεν θυμάμαι αν ήταν τα ίδια ή εναλλάσσονταν, τα θυμάμαι μόνο σαν τσούρμο.
Τί αισθάνεται το παιδί που κουβαλάει την βέργα με την οποία το δέρνουν;
Ποιες είναι οι λέξεις που μπορούν να το περιγράψουν; Ταπείνωση; Εξευτελισμός; Υποταγή; Περηφάνια; Φυσικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το παιδί μπορεί να το διακατείχε κάποιο άλλο πιο θετικό συναίσθημα. Του μάθαιναν όμως να συνοδεύει αυτόν τον εξευτελισμό με κάποια θετικά συναισθήματα. ''Ελα, πήγαινε τη βέργα και ο δάσκαλος θα σου πει μπράβο", ή "πήγαινε τη βέργα" ως συνέχεια της απειλής από το σπίτι στο σχολείο. Ένοιωθε το παιδί χαρά όταν ο δάσκαλος διάλεγε τη δική του βέργα; Ένοιωθαν λύπη ή απογοήτευση οι άλλοι που δεν επιλέχτηκε η δική τους;
Νομίζω ή ελπίζω πως βλέπετε κι εσείς το ίδιο με μένα, ελπίζω πως είναι αυτονόητο για κάποιους από εμάς, γιατί εγώ προσωπικά βλέπω την Κατασκευή Ενός Ηλίθιου, την κατασκευή μιας άρρωστης προσωπικότητας, λίγο πιο μεταφορικά την κατασκευή ενός υποταγμένου σκλάβου..
'Εχει αποδειχθεί πια πως τα παιδικά τραύματα αποτυπώνονται ανεξίτηλα στους νευρώνες του εγκεφάλου μας, Χαράσσουν την προσωπικότητά μας, τον εαυτό μας όπως έναν σκληρό δίσκο.
Τι γίνανε εκείνα τα παιδιά; Πώς επεξεργάστηκαν όλη αυτή την μνήμη, την εμπειρία, το συναίσθημα;
Πώς εξελίχθηκαν;
Και ήταν μόνο αυτά τα παιδιά; υπήρχαν διαθέσεις και από περισσότερους μαθητές για αυτήν την "τελετουργία"; αλλά απλά δεν ήταν δυνατή η εύρεση βέργας;
Ότι και να συνέβαινε αυτά τα παιδιά είναι οι σημερινοί ενήλικες. Οι Έλληνες της Ελλάδας του μνημονίου.
