ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟ

Μου έχει γίνει πια τικ, εθισμός
το πρόσφατο προσφιλές τεστ : πόσοι γελούν στο λεωφορείο; αν βρεθεί ο τυχερός κάνω ακτινοσκόπηση, ποιος είναι αυτός; τι να είναι; γιατί γελάει;
Απολογισμός εβδομάδας : Κανένας
Αν θέλεις να το πετύχεις πάρε βραδινά λεωφορεία γεμάτα νέους, αυτοί ακόμη γελούν.
Προχθές άρχισα το τεστ στους απ' έξω, δεν μπορεί κάποιος από αυτούς θα γελάει. Κανείς, εμ βέβαια αφού περιμένουν να μπουν κι αυτοί στο λεωφορείο. Τις πρώτες ημέρες αυτής της συννεφιασμένης εβδομάδας τα πράγματα πιο δύσκολα, το βαρομετρικό χαμήλωνε, η πίεση πύκνωνε, στα δύο λεωφορεία που χρησιμοποιώ διασχίζοντας την πόλη γινόταν το Ελ Πάσο, αφού για να τη γλιτώσω κόλλησα στο τζάμι κάνοντας αναπνοές γιόγκα. Όπλα δεν βγήκαν αλλά μετά από μια ώρα διαδρομή έφθασα στην δουλειά μου, ένα αξιοπρεπές ράκος, νεύρα συρματόπλεγμα και έντρομη συνειδητοποίησα πως αυτό που σκεφτόμουν με εμμονή ήταν : Θυμήσου να γελάς στα παιδιά, να σε δουν τα παιδιά με χαμόγελο. Έβαζα το γέλιο σε πρόγραμμα δηλαδή, λες και προσπαθούσα να ανακαλέσω πληροφορίες που διάβασα σε κάποιο βοήθημα γέλωτος.
Κι εκεί, όταν έφτασα στο σχολείο, ανάμεσα στις τσιρίδες τα ξεφωνητά τις κραυγές τις τρεχάλες  
προσευχήθηκα... εγώ η... άθεη κι ευχαρίστησα το Θεό
που μπήκα στο σχολείο ανάμεσα σε αυτή τη γλυκιά συμμορία του χάους που είναι δυνατή ζωντανή γελαστή χαρούμενη ακόμα κι ανάμεσα στα κλάματα τους καυγάδες τα παράπονα
τα παιδιά μια ενεργειακή βόμβα
είμαι τυχερή είπα
σκέψου τους άλλους που πάνε στις δουλειές τους και συναντούν άλλους γκρίζους σιωπηλούς μαραμένους ή στην πιο ζωντανή περίπτωση, άλλο Ελ Πάσο.
Περιμένεις να γίνει επανάσταση; έχεις δει άνθρωπο σε κατάθλιψη να εξεγείρεται; πώς περιμένεις να το κάνει αυτό ένας λαός σε κατάθλιψη;  ένας λαός απελπισμένος; Πού βρίσκεται άραγε το στίγμα στην ψυχολογική κλίμακα που ο λαός ξεσπά κι εξεγείρεται; Η δικτατορία κράτησε χρόνους 7, πόσο θα κρατήσει αυτό;
Ω εβδομάδα του απέραντου γκρίζου, θυμήθηκα πως κάποτε ανήκα σ' αυτή τη μερίδα επαγγελματιών  που μας αποκαλούν εμψυχωτές
Πού είσαι; πού χάθηκες; προσπάθησες να επιβιώσεις και κρύφτηκες πιο βαθιά στη σπηλιά, αυτό έκανες;
σ' αυτά τα παιδιά εγώ μία εκπαιδευτικός είμαι το σύμβολο της καταπίεσης
και τώρα πρέπει να τους μιλήσω για μια επέτειο εξέγερσης
τα κοιτούσα, με την στέρηση της αυλής, λόγω βροχής διάλειμμα στους διαδρόμους, εξεγερμένα από τον εγκλεισμό, εξεγερμένα εναντίον μου που τους φωνάζω να μην τρέχουν
και γλύκανε η ψυχή μου καθώς ένοιωθα πως ήθελα να τρέξω κι εγώ, να κάνω με τη φωνή μου τους τοίχους να εκραγούν σε χρώματα, να βάψει ο κόσμος, ν' ανοίξει πολύχρωμος. Ο κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι, ο κόσμος όπως τον ονειρεύομαι -σαι, ονειρευόμαστε. Όπως τον περιέγραψε ένας δωδεκάχρονος μαθητής μου πέρυσι στο αφήγημά του: "Ο Πραγματικός Κόσμος Είναι Ανάποδα"
όπως μάθε μου
μάθε μου να βλέπω τον κόσμο ανάποδα
πιάσε με από το χέρι και μάθε μου
πώς το κάνεις να κλαις όταν πέσεις κι αυτόματα να το ξεχνάς και να τρέχεις πιο άγρια;
πώς όταν μάλωσες με κάποιον και δάρθηκες με μπουνιές και κλωτσιές και δαγκώματα να παίζετε ξανά από την αρχή σαν φίλοι κολλητοί;
πώς το κάνεις να είσαι παοκ ολυμπιακός αλβανός μετανάστης, να παίζετε όλοι μαζί;
κι όταν σου διδάσκω την όποια μου ηθικολογία, ή σου βάζω στο μυαλό όλα τα ψέματα που θα σε πλάσουν για ένα αύριο ανδρείκελο
 να βαριέσαι αφόρητα
πώς; μάθε μου
ή θύμισε μου πώς ξέρεις πολύ πιο καλά από μένα ποιο είναι το δίκιο, το ενδιαφέρον, το χρήσιμο
πώς όταν μου λες ψέμματα, όταν με κοροϊδεύεις πίσω από την πλάτη μου ή και μπροστά μου
είσαι εκεί πάντοτε ένα παιδί που ξέρει ν' αγκαλιάσει και πάντοτε ν' αγαπηθεί
μάθε μου όλα αυτά τα ανάποδα που έχω ξεχάσει
θύμισε μου πώς να αγαπώ
μάθε μου να βλέπω τα πράγματα, μη μου τα κρύβεις

γιατί σε αυτή τη χώρα εγώ η εμψυχώτρια γερνάω αφόρητα
και η καρδιά μου, μικρό θηριάκι
άρχισε να ονειρεύεται μια άλλη επανάσταση
μήπως είναι ανάποδη κι αυτή;
...Η Επανάσταση Των Παιδιών.

Σήμερα γιορτάζω το δικό μου πραγματικό ΟΧΙ

πίναμε καφέ στην παραλία
μια κυρία πολύ κομψή αρκετά μεγάλης ηλικίας με κάτασπρα μαλλιά
που όλη της η φυσιογνωμία παρέπεμπε σε άλλες εποχές, σε βιβλία, σε παλιούς πίνακες, στον ρόλο μιας αρχόντισσας σε κάποια θεατρική διανομή,
πλησίασε και μας ζήτησε ένα τσιγάρο
ο τρόπος της ευγενέστατος, μιας κυρίας του αστικού κόσμου με την εμπειρία της άνεσης της κοσμοπολίτισσας στο τόσο συνηθισμένο αίτημα ενός τσιγάρου, δεν τα κατάφερε να κρύψει ένα αμυδρό κοκκίνισμα στο πρόσωπο της που μαρτυρούσε, παίζοντας βάναυσα με τη διπλή σημασία της λέξης, ένα συναίσθημα ντροπής και κατωτερότητας
της δώσαμε το τσιγάρο και έφυγε

πολύ αργότερα καθώς φεύγαμε διέκρινα την κυρία πίσω μας να περπατάει διστακτική, διαισθάνθηκα ότι ταυτόχρονα περίμενε να απομακρυνθούμε, πλησίασε σε κάποιο άλλο τραπέζι, στο αίτημα για τσιγάρο αυτή τη φορά κυριαρχούσε η ντροπή του αυτοεξευτελισμού
το ζευγάρι μετά από μια γλαφυρή ανταλλαγή βλέμματος σε μια παύση δυσφορίας της έδωσε απρόθυμα το τσιγάρο
τώρα πια ήμουν σίγουρη
περίμενα να απομακρυνθεί από το τραπέζι και την πλησίασα
"θέλετε τσιγάρα;" την ρώτησα
μου απάντησε με εκείνη την απεγνωσμένη ορμητικότητα που δίνει στην ομιλία ο αγώνας να υπερβείς τον εξευτελισμό, αποφασιστικότητα που βγαίνει σχεδόν απαιτητική καθώς σπάει εκείνο το τεράστιο ταμπού, το φράγμα της αξιοπρέπειας μιας πρότερα οικείας διαφορετικής ζωής, πετάει τη μάσκα και σε αφήνει, αποδέχεται, να τη δεις γυμνή στο πρωτόγνωρο για αυτήν κόσμο της φτώχειας 
ναι,
πόσα;
2-3...
της δώσαμε το μισό πακέτο
η κυρία ξέσπασε σε λυγμούς
να σας έχει ο θεός καλά, μας είπε επαναλαμβάνοντας ευχαριστώ, ευχαριστώ
κυρία, μην μας ευχαριστείτε
έχουμε περάσει τα ίδια πολλές φορές
απομακρύνθηκε και την παρακολουθούσα μέχρι που κάθισε σε ένα παγκάκι
με μια διαφορά
ένα γαλήνιο μειδίαμα τη φώτιζε
ανακουφισμένη
γιατί βρήκε τσιγάρα;
γιατί ξαλάφρωσε από το μαρτυρικό ρόλο να κρύβει την αγωνία της ανέχειας; έστω και για μια στιγμή;
γιατί κάποιοι την είχαν κατανοήσει απλά;
γιατί η επικοινωνία με τους δύο ανθρώπους, τις δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη, που της πρόσφεραν τα τσιγάρα τους
της έδειξε έναν άλλο κόσμο; καθώς άκουσε την απάντησή μας
αλλά σίγουρα δεν ήξερε πώς
οι δύο γυναίκες ήταν άνθρωποι του θεάτρου
η μητέρα είχε κάνει όνομα από την συμμετοχή της σε ταινίες ενός γνωστού αριστερού σκηνοθέτη που σίγουρα η κυρία δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της
η κόρη είχε μεγαλώσει παίζοντας στο κινούμενο θέατρο τσαντίρι με το οποίο όργωναν οι γονείς της την ελληνική επαρχία
είχαν γνωρίσει την φτώχεια και όλες τις κοινωνικές της συναρτήσεις
συχνά και με μεγάλη διάρκεια στη ζωή τους
και ήταν πρωτόγνωρο σε αυτές να κοιτούν αυτήν την καταφανέστατα συντηρητικών απόψεων κυρία και να είναι αυτές που τώρα βοηθούν οικονομικά
να βλέπουν και να αντιδρούν κι αυτές με μια μικρή διαφορά
δεν ήξερε πως η γνώση της φτώχειας και του παρελκόμενου εξευτελισμού που συμπορεύεται
δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για ταξικό μίσος που χάνει τον δρόμο του επιτιθέμενο προς τον συνάνθρωπο
γιατί οι δύο γυναίκες που πρόσφεραν τα τσιγάρα τους
νοιώσανε την δική τους πρωτόγνωρη αγωνία να αναγνωρίζουν γύρω τους το φάσμα της φτώχειας που εξαπλώνεται σε ανθρώπους οι οποίοι κάποτε τις εξευτέλιζαν,
θυμήθηκαν εύπορους ανθρώπους πασόκες δεξιούς αριστερούς, την εποχή των παχειών αγελάδων να τις θυμίζουν με νόημα, επιρρίπτοντας προσωπική ευθύνη για την κατάστασή τους όταν ζητούσαν βοήθεια, εκείνο το επαναστατικό τραγούδι "η φτώχεια είναι ντροπή" χωρίς να κατανοούν τι κρύβει αυτή η αφαιρετική φράση
η φτώχεια είναι ντροπή για την κοινωνία του βολεμένου εύπορου ασυνείδητου ιδιώτη
η φτώχεια είναι ντροπή για τον φτωχό που την αποδέχεται με αιδώ χωρίς τη συνείδηση του αίτιου που τη δημιουργεί
η φτώχεια είναι ντροπή για τον φτωχό που την αποδέχεται χωρίς αγώνα ενάντια σε αυτό το καθεστώς
η ύπαρξη της φτώχειας είναι ντροπή για το ανθρώπινο γένος γιατί καταδεικνύει μια κοινωνία τεράτων και δεν είναι ντροπή για τον ίδιο τον φτωχό.

μήπως να γράψουμε βιβλίο οδηγό "πώς να διαχειριστείτε την φτώχεια: οδηγίες προς νεόπτωχους"; είπανε για να απαλύνουν την τραγικότητα αυτής της συνάντησης.
το φανάρι έγινε πράσινο για τους πεζούς
φύγαμε
ναι είναι κάποιοι άνθρωποι στη χώρα μας που δεν το ζούνε "για πρώτη φορά live"
αυτή η φράση σε κάποιο άρθρο ενός Blog
στο οποίο η αγωνίστρια συγγραφέας περιγράφοντας την φτώχεια
έχει ξεχάσει ότι όταν η υποφαινόμενη ήταν άνεργη
 της είχε απαντήσει, καθώς γνωρίζονταν προσωπικά,  (sic) χωρίς να είναι καθόλου σικ,
"για κοίτα κάτι χαραμοφάηδες που ζουν απ' τα λεφτά των άλλων"
 ήθελα απλά να στο θυμίσω,
τώρα ξερω πως μπορείς να καταλάβεις πόσο με πόνεσες τότε
γιατί ο πόνος ο πραγματικά ανθρώπινος πόνος
είναι κι αγώνας ενάντια στην αποκτήνωση
κάποιος φίλος τηλεφωνικά μου είπε
"όχι, δεν θα ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, με πιάνει τρόμος στη μνήμη της φτώχειας"
και δεν του απάντησα πως εγώ, από τη φτώχεια, φοβάμαι το μίσος πιο πολύ

στον αγώνα που πρέπει να γίνει και θα γίνει
εγώ είμαι δίπλα σου, είμαστε όλοι μαζί
 γιατί
αυτός ο κόσμος είναι πρωτόγνωρος για όλους μας

                                 
                                        

                                      
                  όχι δεν είναι  το τραγούδι τηςαλληλεγγύης

ΝΕΚΡΩΣΙΜΟ

ο νεκρός ήταν αμείλικτος
πάγωσα
μπροστά στο πρόσωπο του θανάτου
μια σκούφια τρίχες εκεί που κυμάτιζαν κάποτε ανέμελα κατσαρά μαλλιά
σ' ένα πρόσωπο συνήθως φωτεινό γελαστό
πλαισιωμένο από χαρούμενες ρυτίδες
τώρα οι ρυτίδες είχαν χαθεί
και το γκρίζο αδίστακτο αδυσώπητο θανατερό σε κρατούσε εκεί
μια γκρίζα μεταλλική πέτρινη μάσκα
μια τεντωμένη μάσκα σ' ένα τεντωμένο  χρόνο
στην απουσία κάθε έκφρασης, κάθε χρώματος
δεν έκρυβε τίποτε από αυτό που λέγεται τέλος και θάνατος
δεν σου άφηνε κανένα περιθώριο
να ξεφύγεις
μ' αυτή την αμίλητη μολυβένια ακινησία
σαν να μας χώριζαν αιώνες
ο θείος που από μικρή είχα μάθει να βλέπω μεγάλο
κι ανακάλυψα στη νεκρώσιμη ανάρτηση πως μας χώριζαν μόνο δεκάξι χρόνια
ακίνητος εκεί
να σου λέει δεν υπάρχει
είμαι αλλού πια
νεκρός
τι ξεδιάντροπη αθανασία ήταν αυτό που ένοιωθα;
τι ντροπιασμένη;
γιατί αυτόν τον νεκρό τον είχα χάσει δυό φορές
σ' αυτό το παγωμένο πρόσωπο του θανάτου
έβλεπα διπλά ανελέητη την απουσία της ζωής
της πεπερασμένης θνητής ζωής
και της ζωής που θα μπορούσε να μου προσφέρει η μνήμη του
ποτέ δεν είχα σχέσεις μαζί του, ποτέ δεν επεδίωξα να τον επισκεφτώ
τα τελευταία χρόνια τον έβλεπα τυχαία στον δρόμο
ο ομοφυλόφιλος θείος της οικογένειας
αξιοπρεπής, κομψός, καλλιεργημένος, πάντοτε ευδιάθετος, οξυδερκής, σφαγιαστικά ειλικρινής, δε σου χάριζε τίποτα, ευφυώς αθυρόστομος όταν η ευθυκρισία του έκρινε πως το χρειαζόσουν
κοινωνικός με μια βαθιά συνείδηση αλληλεγγύης στον άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο
σε όλη του τη ζωή
δεν τον είχα επισκεφτεί ποτέ
με αυτή την άρρωστη εμμονή να κρατώ αποστάσεις από την οικογένεια
τον είχα χάσει δυό φορές
και το καταλάβαινα τώρα, μπροστά στο αμείλικτο πρόσωπο του θανάτου
δεν μπορούσα να τον αγγίξω, δεν ήθελα να τον αγγίξω
αυτή η φυγή ήταν μια τιμωρία
ανεπανόρθωτη αδιαπραγμάτευτη
αυτόν τον άνθρωπο τον είχα χάσει χρόνια πριν και το είχα επιλέξει εγώ
θείε Λευτέρη,
μόνο μια κούφια λέξη έχω να πω
Συγνώμη

 Boat on the river.
Polifitos Lake - Kozani
φωτογραφία Χρήστος Λαμπριανίδης

Το Κλάμα και το Βελούδινο Χάδι

Περπατώ σε ένα λιβάδι καταπράσινο απέραντο

γύρω μου τίποτε δεν εμποδίζει τον ορίζοντα

και το χορτάρι βελούδινο στα πόδια μου

λέει

δεν είμαι χορτάρι δεν είμαι χλόη δεν είμαι γρασίδι

είμαι τρέλα φασισμός εφιάλτης

και είμαι παντού

κι εγώ δεν ξέρω αν αυτό που απλώνεται γύρω μου είναι φως ή σκοτάδι

αν θαμπώνει την όραση ή τώρα βλέπεις ξεκάθαρα

και εκεί που δεν υπάρχει τίποτε να σκοντάψει το βήμα μου

κλυδωνίζομαι

σπαρταράει το σώμα μου

από τρόμο

έναν τρόμο που ποιος τον γέννησε;

ποιος τον έθρεψε μέσα μου;

πότε;

"Μάθετε να βλέπετε και να μη χαζεύετε"
έλεγε στο τέλος της παράστασης του Αρτούρο Oύι του Μπρεχτ
και  σε αυτήν την παράσταση καταγγελία στο φασισμό γραμμένη για την άνοδο του ναζισμού στην Γερμανία
δεν χάζευα
έβλεπα το φασισμό να είναι εκεί
σε αυτόν που επέλεξε αυτό το έργο ως διδαχή και αφύπνιση
την ώρα που του έδινα συγχαρητήρια ένοιωσα ξανά στο πετσί μου
τη νεκρική παγωνιά ενός φιλιού την παγωμένη αγκαλιά
ενός ανθρώπου που χωρίς να σε ξέρει
χωρίς να είχατε ποτέ ανταλλάξει κουβέντα. καμιά επαφή  έχει αποφασίσει πως είσαι εχθρός
ευτυχώς που δεν είμαι πια παιδί
να μην ξέρω, και να αναρωτιέμαι μα πού έφταιξα τι του έκανα τι είπα
γιατί ξέρω πια πως λειτουργεί και τι κάνει το κύκλωμα το σύστημα
και μου είναι ξεκάθαρο πως ανατρεπτική επανάσταση και καταγγελία δεν γίνεται
από μια κρατική σκηνή που επιχορηγείται από το κράτος μιας κυβέρνησης που συνδράμει
και συνεργάζεται με το χειρότερο γέννημα το εξάμβλωμα του ίδιου του φασισμού τον ναζισμό
κι όταν έχεις θέσεις ευθύνης και τέτοια πόστα που τα έχεις αγκαλιάσει δίνοντας την εντύπωση πως θα μείνεις εκεί ισόβια
ε σίγουρα δεν είσαι ο περιβόητος αναρχικός Κάιν
που η αξιοκρατία σε επέλεξε να τοποθετηθείς σε μια τέτοια θέση είτε για τα υψηλά ανθρωπιστικά σου φρονήματα είτε για την τεράστια εμπειρία ή για την υψηλή σου αισθητική
όταν δουλεύεις σε τέτοιους χώρους πρέπει να γνωρίζεις:
όπως έλεγε και ο Βασίλης Διαμαντόπουλος όταν δίδασκε στη σχολή του
"αν δουλειά μας είναι να χαϊδεύουμε τα αυτιά των αστών τότε ας μάθουμε να το κάνουμε καλά"
κι αυτό το "καλά" στο στόμα του ακουγόταν λίαν επικίνδυνο.
και οι ελάχιστες προσωπικότητες που πέρασαν από τέτοιες θέσεις διευθυντών κρατικών θεάτρων  ή των σχολών τους αυτό το γνώριζαν
κι ακόμη την φράση του Αλμπέρ Καμί
"όταν αρχίζουν την αυτοβιογραφία τους μην τους πιστεύετε μακιγιάρουν το πτώμα"
κι εδώ μία προσωπική διευκρίνηση πως την αυτοβιογραφία μας αν επιλέξουμε να την γράψουμε πριν το τέλος θα την γράψουμε ακριβώς έτσι όπως διαγράφουμε την ίδια μας τη ζωή
εφόσον  ζούμε μακιγιάροντας το πτώμα της

ναι αυτό είναι ένα κείμενο γεμάτο παρενθέσεις αναγωγές σιωπές ανάκατες μνήμες
σε σημείο τέτοιο που να νομίζω πως χάνω το θέμα του
αλλά δεν χάνω το θέμα του
τον τελευταίο καιρό περνώ ίσως την μεγαλύτερη ψυχολογική κρίση της ζωής μου
διακατέχομαι από ένα τεράστιο αίσθημα ντροπής και εξευτελισμού
και φοβάμαι
φοβάμαι τον ίδιο τον φόβο
(αισθάνεστε άραγε το ίδιο κι εσείς,,,,,)


είχα την τύχη ως έκπτωτος ηθοποιός να δουλέψω στην εκπαίδευση
μου έκανε τρομερή εντύπωση η ομοιότητα - κοινά γνωρίσματα και συμπεριφορές με το χώρο της τέχνης του θεάτρου
μικροαστοί που αποκαλούν τη δουλειά τους λειτούργημα, αμόρφωτοι κοινωνικά χωρίς καμία εμπειρία ζωής, χωρίς γραμμάριο πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης που ταυτίζουν την ενασχόληση με τα κοινά με την λέξη φιλανθρωπία, φερέφωνα μιας παράδοσης που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το ταχτάρισμα του φασισμού και πάντοτε ευσυγκίνητοι
που μπαίνουν στις τάξεις και κάνουν εγκλήματα
αναρτημένες ταμπέλες στις τάξεις με το ρητό "η πολυψηφία κερδίζει"
δίπλα ή κάτω από την εικόνα της μεγαλόχαρης του ανεξίθρησκου συντάγματος
δάσκαλοι που για να επιβληθούν στα παιδιά εκστομίζουν :
"εγώ χάος δεν δέχομαι είμαι δικτάτορας"
σύρραξη πολεμική γιατί δύο παιδιά είναι ερωτευμένα και φιλήθηκαν
παιδιά μες την υγεία να στέλνονται σε ψυχολόγους και στην ειδική αγωγή γιατί τους περισσεύει ενέργεια και δεν κάθονται ακίνητα και βουβά στα θρανία υπό το πρότυπο μαθητείας ιδρυμάτων του Όλιβερ Τουίστ ή γιατί ξέρουν να απαντούν σε αυτό που διαφωνούν.
Απαξίωση του συναισθήματος, απαξίωση της ελευθερίας.
Δασκάλα, με φήμη πρωτοποριακής, με πληροφόρησε απειλητικά ότι είμαι η μόνη με διαφορετική άποψη σε όλο το σχολείο - έχεις διαφορετική άποψη και μάλιστα την μοναδική; = ανώμαλος ή εγκληματίας -, αυτός ήταν ο υπαινιγμός στη διαφωνία μου,
όταν ανακάλυψα οτι είχε στοχοποιήσει παιδί, στο οποίο μάλιστα έβαζε τις πρωτοποριακά παιδαγωγικές της τιμωρίες προτρέποντας και γαλουχώντας τα άλλα παιδιά να σημειώνουν και να την ενημερώνουν για τις αταξίες του κατά την απουσία της, και σε ώρες διδασκαλίας άλλων δασκάλων. Το συγκεκριμένο περιστατικό αναφέρεται σε παιδιά έξι χρονών, χθεσινούς ή ακόμη μπέμπηδες δηλαδή.
Ω μην ξαφνιάζεστε το κάνει ικανός αριθμός δασκάλων τελικά, την ίδια ώρα που τα βάζουν να καταπίνουν τόμους για τους εθνικούς μας ήρωες, τις λαμπρές προς διδαχήν  μορφές της ιστορίας μας και την αυταπάρνηση τους, αναθέτουν σε συγκεκριμένους μαθητές την "εποπτεία" των υπολοίπων ως βοήθεια στο διδακτικό τους έργο.

Ας ξαναπιάσω τον Αρτούρο Ούι πτυχιακή παράσταση αποφοίτων
ένας φίλος θεατής άσχετος με τον κόσμο του θεάτρου σχολίασε "μου άρεσε αισθητικά, κάποιες σκηνές ήταν πολύ δυνατές, όταν παίζανε όλοι μαζί στις σκηνές πλήθους αλλά τι συνέβαινε όταν μιλούσαν, στους ρόλους τους, κάτι γινόταν δεν μπορώ να το εξηγήσω"
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω εγώ
υπάρχουν, φυσικά, διαφορετικά συστήματα διδασκαλίας, βλέπω όμως τις τελευταίες δεκαετίες στην Θεσσαλονίκη όπου κατοικώ, μία κοινή γραμμή στην εκπαίδευση της θεατρικής τέχνης από τη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, η προσωπικότητα η individuality - ατομικότητα των μαθητών δεν υπάρχει, δεν υπάρχει η προσωπική αντίληψη άρα και ερμηνεία τα πάντα ισοπεδώνονται κάτω από ένα γενικό ύφος ομιλίας
σαν να μην υπάρχει η ετερότητα της συνείδησης του λόγου,
από αυτά τα παιδιά που και προσπάθησαν και κουράστηκαν, με αποτέλεσμα μάλιστα και έδειξαν το ταλέντο τους, έβγαινε η εντύπωση οτι όλα αυτά τα παιδιά ήταν "καλά παιδιά",
στην ίδια λοιπόν παράσταση καταγγελία του φασισμού υπήρχε κάτι άλλο, μια παράλληλη παράσταση που την αναιρούσε, "ο κοινωνικός ρόλος του καλού παιδιού", που ξέσπασε κατά τη διάρκεια του χειροκροτήματος και των μπράβο και κορυφώθηκε σε ένα γοερό ομαδικό κλάμα.
Ναι, κατανοώ τη συγκίνηση, την αγωνία αλλά αυτό το κλάμα; είχε περίεργη διάρκεια και μετά την παράσταση, σε σημείο που όσοι θεατές δίναν συγχαρητήρια χωρίς να κλαίνε και οι ίδιοι, να αισθάνονται και να αντιμετωπίζονται; ως παραφωνία.
Και εκεί που πήγαινες να συγχαρείς ένα παιδί,  που μάλιστα γνώριζες,  να έχεις την ψευδαίσθηση πως σου απαντά μια σβησμένη άηχη μάσκα λέγοντάς σου "αφήστε μας τώρα κλαίμε".
Μια υποταγμένη μάσκα..... τι απέγινε η προσωπικότητα που ήξερες;


Και ξανά στη βασική εκπαίδευση
σε ένα σχολείο της Θεσσαλονίκης που δούλευα πέρυσι, όχι σαν αυτό που ανέφερα αλλά χιλιομετρικά καλύτερο, άκουσα ότι ο δάσκαλος της μουσικής δίδασκε στα παιδιά "το ήταν πέντε ήταν έξι έγινε επτά το παράπονο με πήρε κι έκλαψα κρυφά"
τρελάθηκες του είπα και μαθαίνεις τέτοια τραγούδια στα παιδιά;
μα τι λες; μου απάντησε, το διδάσκω πάντα και τα παιδιά το λατρεύουν αυτό το τραγούδι
"έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό το ρολόι σταμάτησε εδώ"




πού σταμάτησε το ρολόι; σε ποια κηδεία;
λες να μάθω κι εγώ πως πέθανα από την ανάρτηση της νεκρολογίας μου;
ή που σταματά το μυαλό του καθενός; όταν δίπλα στα μεγάλα λόγια υπάρχει η εξευτελισμένη πράξη που τα ακυρώνει; η εξευτελισμένη συνήθεια, η εξευτελισμένη παράδοση, η εξευτελισμένη αποδοχή;
και όταν εκείνο που βλέπεις να γιγαντώνεται και να βασιλεύει παρέα με την αυγή του
είναι η έξαρση μιας εθνικής μιζέριας και ηλιθιότητας, 

γιατί κλαις μπροστά στον ουρανό;

ποτέ δεν μου άρεσαν τα μελιστάλαχτα τραγούδια

μία ποικιλία έντεχνου, λαϊκού, νέου κύματος όπου όλοι μαζί ή μόνοι κλαίμε
Η Λαϊκιστική
 Παράδοση Της Εθνικής Μοιρολατρίας
με αποκορύφωμα εκείνους τους επαναστατικά υπέροχους στίχους  όπου ο τραγουδιστής σαν να τον ανάγκασαν υπό την απειλή βασανιστηρίων και γι αυτό γεμάτος ενοχές, ακούγεται να κλαψουρίζει "ουρανέ όχι δεν θα πω το ναι".
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αυτό το τραγούδι ερμηνεύεται έτσι
γιατί αν είναι να κάνεις επανάσταση κλαίγοντας τη μοίρα σου ένα είναι σίγουρο πως δεν θα την κάνεις ποτέ
τόσος μαζικά συμπυκνωμένος πόνος δεν αντέχεται
δεν αντέχεται στις ταβέρνες, δεν αντέχεται στα ραδιόφωνα, δεν αντέχεται στις παραστάσεις, στα φεστιβάλ και όπου αλλού
βαρέθηκα την μελοδραματική φαρσοκωμωδία του Νεοέλληνα και μαζί με αυτούς τις υποφύσεις τους
ρομαντισμός - υπό την έννοια γιαλαντζί συναισθήματος - και νοσταλγία
ή η επανάσταση του μοιραίου συνδικαλιστή - θυμάμαι τώρα έναν του Κ.Θ.Β.Ε.- βιδωμένος επαναστάτης στη θέση του όσες κυβερνήσεις κι αν πέρασαν, έκλαιγε όταν σε έβλεπε έξω άνεργο
κι αργότερα όταν με το "καλό" σε είχε "συνάδελφο εντός του κρατικού" αν υπήρχε έπαθλο δολοπλοκίας και ίντριγκας θα το κέρδιζε επάξια με παγκόσμιο ρεκόρ στον αγώνα εναντίον σου.
Γι αυτό, συμπολίτες, αν πιστεύετε οτι το κλάμα σας δίνει συγχωροχάρτι ή είναι καλό μακιγιάζ

δεν θα αρχίσω να κλαίω μαζί σας από τύψεις που  δεν με συγκινείτε
σταματήστε
κάποιοι δεν χαζεύουν αλλά βλέπουν
το σε ποιά πλευρά είστε είναι ξεκάθαρο κι αν  κάποιοι επιλέξατε από αδυναμία την άλλη γλώσσα
η μοιρολατρία είναι εξαπάτηση, συμμετοχή, υποταγή 
 γιατί ο φασισμός και ο ναζισμός
 που έχουν δείξει ξεκάθαρα το πρόσωπό τους και ήδη συνθλίβουν χιλιάδες ανθρώπων, με τα  εγκλήματα  όλων των μορφών που συμβαίνουν τώρα παντού στη χώρα,
τροφοδοτούνται από όλους αυτούς τους συμπολίτες που διαιωνίζουν τις παραδόσεις αυτής της κοινωνικής γλώσσας, αυτών των συμπεριφορών,
και όλοι αυτοί ανατρέφουν το τέρας
το αγκαλιάζουν και το χαϊδεύουν, ταυτίζονται με το μελιστάλαχτο πρόσωπο του τέρατος.

Θα στο πω ψιθυριστά στο αυτί κι αν δεν ακούς θα στο φωνάξω

επιστροφή
από το πέρασμα του τυφώνα διάρκειας μηνών εννέα σε μια πόλη που δεν θέλησες κι ούτε καν υποψιάστηκες ποτέ πως θα ζήσεις.
Μετατραυματικό Σοκ. δύο εβδομάδες στη γενέτειρα  και η μνήμη έπαιξε άγριο παιχνίδι μαζί σου. Πώς το λέγανε εκείνο το "εργαλείο" των ιεροεξεταστών; γάτα; ε, από τέτοιες "εξετάσεις" σε πέρασε, αδυσώπητη.Σου τα θύμισε όλα, παιδικές μνήμες, καταχωνιασμένα απωθημένα, φράσεις που υποταγμένες στη δήθεν ευγένειά σου δεν ξεστόμισες ποτέ, γεγονότα πραγματικά, γεγονότα που δεν βίωσες ποτέ αλλά μόνο φαντασιώθηκες. Τρελή μνήμη - τρελή φαντασία.




Επαναφορά

Η ΧΟΡΩΔΊΑ, που μια "Πρόβα Ορχήστρας" θα ζήλευε, ACAPELLA
Πρώτη εβδομάδα στο σχολείο έχεις μόλις μπει στο γραφείο των δασκάλων για διάλειμμα, αφήνεις το σακίδιο από την πλάτη και έχεις προφέρει γελώντας αυτό:
"Θηρία"
Για να ακολουθήσει αυτό
Στόματα γυναικεία ανοιγοκλείνουν σε διάφορες νότες, διάφορους ρυθμούς η φράση επανέρχεται  Ρετσιτατίβο Αυτοσχεδιασμό θα το αποκαλούσε ένας διευθυντής ορχήστρας, το ρήμα Αντιμιλάει επανέρχεται σε κάθε φράση συνοδευόμενο από ένα όνομα, κι από άλλο όνομα, από πολλά ονόματα. Η Χορωδία κάνει Κρεσέντο το τρίτο ενικό εναλλάσσεται με πληθυντικό ήχοι παροξυσμού, ο ήχος επαναστατεί περνά το φράγμα της καλλιέπειας δείχνει τα δόντια του, φτύνει τα σάλια του, οι σταφυλές οργισμένες απειλούν προς εκτόξευση
Εσύ είσαι στο γραφείο για διάλειμμα, τα παιδιά έξω στην αυλή παίζουν, έχεις ψελλίσει κάτι που η χορωδία ως Αιώνιος Ανταγωνιστής του Σόλο, εξολόθρευσε
Δεν τα παρατάς, ανακτάς τις δυνάμεις σου, ξαναμπαίνεις στη μάχη με ανανεωμένα εφόδια το γέλιο  τώρα ηχηρό
"Μα πραγματικά κάτι τέτοιο από τον καιρό που ήμουν Δημοτικό στη Χούντα είχα να το ακούσω"
Η Χορωδία σταματά σε μια παύση αξιοθαύμαστη, σε κοιτάζει κι εσύ είσαι Κάποια Πόρτα, ξαφνικό ρεύμα πέρασε νιώσατε τίποτε;
Κι εσύ ναι σίγουρα έχεις μείνει μια πόρτα που χάσκει στο κενό
η Χορωδία μ' αξιοθαύμαστο πάλι συγχρονισμό επανέρχεται για να τελειώσει θριαμβικά το προσφιλές θέμα

ΚΟΥΔΟΥΝΙ:¨ξανά στις τάξεις για μάθημα

ΜΑΘΗΜΑ
Το ρήμα Αντιμιλώ{περιληπτικά}

1. διαφωνώ, διίσταμαι, αντιτείνω: "τον τιμωρούν συχνά, γιατί αντιμιλά"
2. αυθαδιάζω, απαντώ με απρέπεια: "μην αντιμιλάς στους μεγαλύτερούς σου". 

και να πού εγώ τώρα βρήκα να φυτρώνει ένας υποκειμενισμός στα ολωσδιόλου ξαφνικά
γιατί μη μου πείτε ότι στην επικείμενη διαφωνία με έναν συνομιλητή σας είστε σίγουροι πάντοτε για τον ορισμό που τη χαρακτηρίζει;
και πόσο περισσότερο όταν ο συνομιλητής είναι παιδί, τότε μήπως είστε και εσείς περισσότερο σίγουροι;  μήπως το παιδί δεν διαφωνεί ποτέ αλλά μόνο αντιμιλά;
ο λα λα -για να μην ξεχάσουμε και την μουσική-
τι μπέρδεμα μπροστά σε κάτι τόσο απλό.

Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΒΕΡΓΑ

Ακούγοντας την ομιλία περί συναισθημάτων και πολιτικής για την ντροπή και την ενοχή του Πέτρου Π. Θεοδωρίδη επανήρθε η ανάμνηση μιας εικόνας που τυχαία; αρκετές φορές τελευταία μου κάνει φευγαλέες επισκέψεις.

Μαθητεία στο Δημοτικό Σχολείο την εποχή της δικτατορίας.
Ένα τσούρμο παιδιά  κρατώντας το καθένα από μια βέργα στο χέρι του, περιμένουν γύρω από την έδρα του δασκάλου να διαλέξει με ποια θα αντικαταστήσει την βέργα που έσπασε στο χέρι κάποιου παιδιού την προηγούμενη μέρα.
!!!!!!!!
Δεν ξέρω αν έχουν όλοι οι τότε πριν και μετέπειτα μαθητές της βασιλείας της βέργας στην Ελλάδα ανάλογες μνήμες
Να σημειώσω πως τότε στην τάξη πρέπει να ήμασταν γύρω στα εξήντα παιδιά, το "τσούρμο" το θυμάμαι πάντα να είναι γύρω στα δέκα παιδιά πάνω κάτω.
Γιατί εννοείται πως πολλές φορές έσπασε η βέργα στα χέρια μας και η εικόνα αυτή επαναλήφθηκε με την ανάλογη συχνότητα.Δεν θυμάμαι να υπήρξε φορά που η τάξη έμεινε χωρίς βέργα, ακριβώς την επόμενη μέρα παρουσιαζόταν η καινούρια, κατόπιν συνεννόησης; ως αναμενόμενη "έκπληξη" για το δάσκαλο; ή απλά ως παραδοσιακός θεσμός; "Στην περίπτωση καταστροφής του το όργανο της τιμωρίας αντικαθίσταται από το ίδιο το θύμα αυτοπροσώπως"
Τί σημαίνει για την διάπλαση της ψυχής ενός παιδιού να μεταφέρει και να προσφέρει στα χέρια του τιμωρού του το εργαλείο της τιμωρίας του;
Τι διαδραματίζεται στην ψυχή αυτού του παιδιού;
"Δάσκαλε, δες, εγώ είμαι καλός και σε βοηθάω" άρα προσπαθώ να εξευμενίσω την επικείμενη τιμωρία εναντίον μου; Είμαι ένα παιδί που με δέρνεις συχνά; Είμαι ένα παιδί που δεν με έδειρες ποτέ άρα σε βοηθάω να τιμωρήσεις τους άλλους; Είμαι ένα παιδί που άσχετα με όλα αυτά έχω καθήκον να σου φέρνω τη βέργα;
Δεν θυμάμαι τα πρόσωπα αυτών των παιδιών, δεν θυμάμαι αν ήταν τα ίδια ή εναλλάσσονταν, τα θυμάμαι μόνο σαν τσούρμο.
Τί αισθάνεται το παιδί που κουβαλάει την βέργα με την οποία το δέρνουν;
Ποιες είναι οι λέξεις που μπορούν να το περιγράψουν; Ταπείνωση; Εξευτελισμός; Υποταγή; Περηφάνια; Φυσικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το παιδί μπορεί να το διακατείχε κάποιο άλλο πιο θετικό συναίσθημα. Του μάθαιναν όμως να συνοδεύει αυτόν τον εξευτελισμό με κάποια θετικά συναισθήματα. ''Ελα, πήγαινε τη βέργα και ο δάσκαλος θα σου πει μπράβο", ή "πήγαινε τη βέργα" ως συνέχεια της απειλής από το σπίτι στο σχολείο. Ένοιωθε το παιδί χαρά όταν ο δάσκαλος διάλεγε τη δική του βέργα; Ένοιωθαν λύπη ή απογοήτευση οι άλλοι που δεν επιλέχτηκε η δική τους;
Νομίζω ή ελπίζω πως βλέπετε κι εσείς το ίδιο με μένα, ελπίζω πως είναι αυτονόητο για κάποιους από εμάς, γιατί εγώ προσωπικά βλέπω την Κατασκευή Ενός Ηλίθιου, την κατασκευή μιας άρρωστης προσωπικότητας, λίγο πιο μεταφορικά την κατασκευή ενός υποταγμένου σκλάβου..
'Εχει αποδειχθεί πια πως τα παιδικά τραύματα αποτυπώνονται ανεξίτηλα στους νευρώνες του εγκεφάλου μας, Χαράσσουν την προσωπικότητά μας, τον εαυτό μας όπως έναν σκληρό δίσκο.
Τι γίνανε εκείνα τα παιδιά; Πώς επεξεργάστηκαν όλη αυτή την μνήμη, την εμπειρία, το συναίσθημα;
Πώς εξελίχθηκαν;
Και ήταν μόνο αυτά τα παιδιά; υπήρχαν διαθέσεις και από περισσότερους μαθητές για αυτήν την "τελετουργία"; αλλά απλά δεν ήταν δυνατή η εύρεση βέργας;
Ότι και να συνέβαινε αυτά τα παιδιά είναι οι σημερινοί ενήλικες. Οι Έλληνες της Ελλάδας του μνημονίου.