ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟ

Μου έχει γίνει πια τικ, εθισμός
το πρόσφατο προσφιλές τεστ : πόσοι γελούν στο λεωφορείο; αν βρεθεί ο τυχερός κάνω ακτινοσκόπηση, ποιος είναι αυτός; τι να είναι; γιατί γελάει;
Απολογισμός εβδομάδας : Κανένας
Αν θέλεις να το πετύχεις πάρε βραδινά λεωφορεία γεμάτα νέους, αυτοί ακόμη γελούν.
Προχθές άρχισα το τεστ στους απ' έξω, δεν μπορεί κάποιος από αυτούς θα γελάει. Κανείς, εμ βέβαια αφού περιμένουν να μπουν κι αυτοί στο λεωφορείο. Τις πρώτες ημέρες αυτής της συννεφιασμένης εβδομάδας τα πράγματα πιο δύσκολα, το βαρομετρικό χαμήλωνε, η πίεση πύκνωνε, στα δύο λεωφορεία που χρησιμοποιώ διασχίζοντας την πόλη γινόταν το Ελ Πάσο, αφού για να τη γλιτώσω κόλλησα στο τζάμι κάνοντας αναπνοές γιόγκα. Όπλα δεν βγήκαν αλλά μετά από μια ώρα διαδρομή έφθασα στην δουλειά μου, ένα αξιοπρεπές ράκος, νεύρα συρματόπλεγμα και έντρομη συνειδητοποίησα πως αυτό που σκεφτόμουν με εμμονή ήταν : Θυμήσου να γελάς στα παιδιά, να σε δουν τα παιδιά με χαμόγελο. Έβαζα το γέλιο σε πρόγραμμα δηλαδή, λες και προσπαθούσα να ανακαλέσω πληροφορίες που διάβασα σε κάποιο βοήθημα γέλωτος.
Κι εκεί, όταν έφτασα στο σχολείο, ανάμεσα στις τσιρίδες τα ξεφωνητά τις κραυγές τις τρεχάλες  
προσευχήθηκα... εγώ η... άθεη κι ευχαρίστησα το Θεό
που μπήκα στο σχολείο ανάμεσα σε αυτή τη γλυκιά συμμορία του χάους που είναι δυνατή ζωντανή γελαστή χαρούμενη ακόμα κι ανάμεσα στα κλάματα τους καυγάδες τα παράπονα
τα παιδιά μια ενεργειακή βόμβα
είμαι τυχερή είπα
σκέψου τους άλλους που πάνε στις δουλειές τους και συναντούν άλλους γκρίζους σιωπηλούς μαραμένους ή στην πιο ζωντανή περίπτωση, άλλο Ελ Πάσο.
Περιμένεις να γίνει επανάσταση; έχεις δει άνθρωπο σε κατάθλιψη να εξεγείρεται; πώς περιμένεις να το κάνει αυτό ένας λαός σε κατάθλιψη;  ένας λαός απελπισμένος; Πού βρίσκεται άραγε το στίγμα στην ψυχολογική κλίμακα που ο λαός ξεσπά κι εξεγείρεται; Η δικτατορία κράτησε χρόνους 7, πόσο θα κρατήσει αυτό;
Ω εβδομάδα του απέραντου γκρίζου, θυμήθηκα πως κάποτε ανήκα σ' αυτή τη μερίδα επαγγελματιών  που μας αποκαλούν εμψυχωτές
Πού είσαι; πού χάθηκες; προσπάθησες να επιβιώσεις και κρύφτηκες πιο βαθιά στη σπηλιά, αυτό έκανες;
σ' αυτά τα παιδιά εγώ μία εκπαιδευτικός είμαι το σύμβολο της καταπίεσης
και τώρα πρέπει να τους μιλήσω για μια επέτειο εξέγερσης
τα κοιτούσα, με την στέρηση της αυλής, λόγω βροχής διάλειμμα στους διαδρόμους, εξεγερμένα από τον εγκλεισμό, εξεγερμένα εναντίον μου που τους φωνάζω να μην τρέχουν
και γλύκανε η ψυχή μου καθώς ένοιωθα πως ήθελα να τρέξω κι εγώ, να κάνω με τη φωνή μου τους τοίχους να εκραγούν σε χρώματα, να βάψει ο κόσμος, ν' ανοίξει πολύχρωμος. Ο κόσμος όπως θα έπρεπε να είναι, ο κόσμος όπως τον ονειρεύομαι -σαι, ονειρευόμαστε. Όπως τον περιέγραψε ένας δωδεκάχρονος μαθητής μου πέρυσι στο αφήγημά του: "Ο Πραγματικός Κόσμος Είναι Ανάποδα"
όπως μάθε μου
μάθε μου να βλέπω τον κόσμο ανάποδα
πιάσε με από το χέρι και μάθε μου
πώς το κάνεις να κλαις όταν πέσεις κι αυτόματα να το ξεχνάς και να τρέχεις πιο άγρια;
πώς όταν μάλωσες με κάποιον και δάρθηκες με μπουνιές και κλωτσιές και δαγκώματα να παίζετε ξανά από την αρχή σαν φίλοι κολλητοί;
πώς το κάνεις να είσαι παοκ ολυμπιακός αλβανός μετανάστης, να παίζετε όλοι μαζί;
κι όταν σου διδάσκω την όποια μου ηθικολογία, ή σου βάζω στο μυαλό όλα τα ψέματα που θα σε πλάσουν για ένα αύριο ανδρείκελο
 να βαριέσαι αφόρητα
πώς; μάθε μου
ή θύμισε μου πώς ξέρεις πολύ πιο καλά από μένα ποιο είναι το δίκιο, το ενδιαφέρον, το χρήσιμο
πώς όταν μου λες ψέμματα, όταν με κοροϊδεύεις πίσω από την πλάτη μου ή και μπροστά μου
είσαι εκεί πάντοτε ένα παιδί που ξέρει ν' αγκαλιάσει και πάντοτε ν' αγαπηθεί
μάθε μου όλα αυτά τα ανάποδα που έχω ξεχάσει
θύμισε μου πώς να αγαπώ
μάθε μου να βλέπω τα πράγματα, μη μου τα κρύβεις

γιατί σε αυτή τη χώρα εγώ η εμψυχώτρια γερνάω αφόρητα
και η καρδιά μου, μικρό θηριάκι
άρχισε να ονειρεύεται μια άλλη επανάσταση
μήπως είναι ανάποδη κι αυτή;
...Η Επανάσταση Των Παιδιών.