Μερικά χρόνια πριν , ένα απομεσήμερο ανακάλυψα πως οι αυλές των σχολείων γεμίζουν γλάρους.
Μετά το μεγάλο διάλειμμα που ακολουθεί τη σίτιση , μαζευτήκαμε στην αίθουσα παρά τις φωνές των παιδιών να μείνουμε στην αυλή . Η μέρα ήταν ηλιόλουστη .
Η μελέτη είναι πολύ σημαντική για τους δασκάλους και τους γονείς .
Μέσα στην αίθουσα λουσμένη στο φως , το παρατεταμένο πετάρισμα σκιάς τράβηξε το βλέμμα μου στο προαύλιο , Πλήθος οι γλάροι ζυγίζονταν πάνω από την αυλή και οι σκιές τους κόντρα στο φως παίζανε με τις αχτίνες του ήλιου
Τα παιδιά μαζεύτηκαν στο παράθυρο κοιτώντας τα ακροβατικά των πουλιών μέχρι που αυτά , προσγειώθηκαν στο προσφερόμενο για γενναίο γεύμα πιάτο που συχνά περιέχει μεγάλα κομμάτια πίτα και ψωμί.
Η έκπληξή από την επίσκεψη των πουλιών ανέσυρε στη μνήμη
το σοκ που ένοιωσα κάποτε όταν πρωτοείδα αυτά τα πουλιά που είχα ταυτίσει με τη θάλασσα , να τρέφονται από τις χωματερές...
Δεν το ανέφερα στα παιδιά , μην ταράξω την ομορφιά της εικόνας , μα και γιατί κάποια πράγματα μάλλον είναι καλύτερα να αφήνεις στον άλλο να τα ανακαλύψει μονάχος.....
Είναι κανείς που αναρωτιέται αν η μελέτη έγινε εκείνη την ημέρα ;
................
Προχθές , μια παρόμοια μέρα φωτεινή και ζεστή , που επιτέλους τα παιδιά έπαιζαν πάλι στην αυλή μετά από τόσο κρύο και βροχές
ένα παιδί έτρεξε κοντά μου " Κυρία, ελάτε , σκοτώνονται ".
Ο Δημήτρης , παιδί βγαλμένο από ιταλική ταινία , αθώο φωτεινό πρόσωπο , μάτια σαν ελιές , πάντοτε χαμογελαστός που δεν μπλέκει ποτέ σε καυγάδες, έτρεμε από νεύρα και λυγμούς καθώς ο άλλος , ο Γρηγόρης , του είχε βαρέσει , πρόλαβα να δω , μια κλωτσιά αλλά ... κλωτσιά . Τα παιδιά παρ' όλο που αγαπούν τον Δημήτρη μαζεύτηκαν γύρω , αντικειμενικά , να πούνε πως αυτός έφταιγε καθώς πρώτος "κοπάνισε μια γροθιά στο μάτι του Γρηγόρη " . Το δικαστήριο άρχιζε και με τις πρώτες νουθεσίες μια άλλη φωνή , " Κυρία, έπεσε ένα πουλί "....
Πριν προλάβω να φτάσω στην άλλη πλευρά της αυλής , τα παιδιά είχαν μαζευτεί ημικύκλιο γύρω στον πεσμένο γλάρο
"Κυρία , χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο"
Το πουλί πεσμένο σε στάση χορευτή με την φτερούγα συσπασμένη σαν έτοιμη να πετάξει , το κεφάλι γερμένο προς την άλλη πλευρά , νόμιζες πως μας κοιτούσε λοξά φιλικά και με νόημα , κόντρα στη βαρύτητα το ράμφος του φιλούσε το έδαφος κρατώντας το κεφάλι ορθωμένο .
Και τα παιδιά άρχισαν να τσιρίζουν , μια σταγόνα αίμα κύλησε στην άκρη του ράμφους βάφοντας το μπετόν της αυλής , πολλές σταγόνες , η κηλίδα μεγάλωνε και το πουλί - τσιρίδες - " Σπαρταράει , κυρία , σπαρταράει ".
Είναι αδύνατο να περιορίσεις την αδηφάγα περιέργεια των παιδιών , ανοίξτε , μας βλέπει και μας ακούει , μην το τρομάζουμε τώρα που πεθαίνει , μη φωνάζετε έτσι , απομακρυνθείτε , ας το αφήσουμε να πεθάνει με γαλήνη...
Ο κύκλος άνοιξε ...κάπως , οι φωνές σταμάτησαν και μες την ησυχία το μάτι του γλάρου έκλεισε
......τα πουλιά κλείνουν τα μάτια τους όταν πεθαίνουν ;
Η καθαρίστρια έφτασε με την τεράστια μαύρη σακούλα , " μην το βάλεις στην σακούλα, μπορεί να είναι ακόμη ζωντανό "
Το πουλί απομακρύνθηκε , τα παιδιά απομακρύνθηκαν , κάποια ακολούθησαν την καθαρίστρια μέχρι την καγκελόπορτα , κι εκεί δίπλα ο Δημήτρης και ο Γρηγόρης ακουμπισμένοι στο πεζούλι μιλούσαν ψιθυριστά , " Τα βρήκαμε , κυρία , με το Γρηγόρη " ...... "
" Τέλειωσε , λοιπόν ", χαμογέλασα
και πρόλαβα ν' ακούσω τον ψίθυρο καθώς πνιγόταν στο ντροπαλό χαμόγελο του παιδιού :
" Tότε , ήταν που έπεσε και το πουλί " ...
Μετά το μεγάλο διάλειμμα που ακολουθεί τη σίτιση , μαζευτήκαμε στην αίθουσα παρά τις φωνές των παιδιών να μείνουμε στην αυλή . Η μέρα ήταν ηλιόλουστη .
Η μελέτη είναι πολύ σημαντική για τους δασκάλους και τους γονείς .
Μέσα στην αίθουσα λουσμένη στο φως , το παρατεταμένο πετάρισμα σκιάς τράβηξε το βλέμμα μου στο προαύλιο , Πλήθος οι γλάροι ζυγίζονταν πάνω από την αυλή και οι σκιές τους κόντρα στο φως παίζανε με τις αχτίνες του ήλιου
Τα παιδιά μαζεύτηκαν στο παράθυρο κοιτώντας τα ακροβατικά των πουλιών μέχρι που αυτά , προσγειώθηκαν στο προσφερόμενο για γενναίο γεύμα πιάτο που συχνά περιέχει μεγάλα κομμάτια πίτα και ψωμί.
Η έκπληξή από την επίσκεψη των πουλιών ανέσυρε στη μνήμη
το σοκ που ένοιωσα κάποτε όταν πρωτοείδα αυτά τα πουλιά που είχα ταυτίσει με τη θάλασσα , να τρέφονται από τις χωματερές...
Δεν το ανέφερα στα παιδιά , μην ταράξω την ομορφιά της εικόνας , μα και γιατί κάποια πράγματα μάλλον είναι καλύτερα να αφήνεις στον άλλο να τα ανακαλύψει μονάχος.....
Είναι κανείς που αναρωτιέται αν η μελέτη έγινε εκείνη την ημέρα ;
................
Προχθές , μια παρόμοια μέρα φωτεινή και ζεστή , που επιτέλους τα παιδιά έπαιζαν πάλι στην αυλή μετά από τόσο κρύο και βροχές
ένα παιδί έτρεξε κοντά μου " Κυρία, ελάτε , σκοτώνονται ".
Ο Δημήτρης , παιδί βγαλμένο από ιταλική ταινία , αθώο φωτεινό πρόσωπο , μάτια σαν ελιές , πάντοτε χαμογελαστός που δεν μπλέκει ποτέ σε καυγάδες, έτρεμε από νεύρα και λυγμούς καθώς ο άλλος , ο Γρηγόρης , του είχε βαρέσει , πρόλαβα να δω , μια κλωτσιά αλλά ... κλωτσιά . Τα παιδιά παρ' όλο που αγαπούν τον Δημήτρη μαζεύτηκαν γύρω , αντικειμενικά , να πούνε πως αυτός έφταιγε καθώς πρώτος "κοπάνισε μια γροθιά στο μάτι του Γρηγόρη " . Το δικαστήριο άρχιζε και με τις πρώτες νουθεσίες μια άλλη φωνή , " Κυρία, έπεσε ένα πουλί "....
Πριν προλάβω να φτάσω στην άλλη πλευρά της αυλής , τα παιδιά είχαν μαζευτεί ημικύκλιο γύρω στον πεσμένο γλάρο
"Κυρία , χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο"
Το πουλί πεσμένο σε στάση χορευτή με την φτερούγα συσπασμένη σαν έτοιμη να πετάξει , το κεφάλι γερμένο προς την άλλη πλευρά , νόμιζες πως μας κοιτούσε λοξά φιλικά και με νόημα , κόντρα στη βαρύτητα το ράμφος του φιλούσε το έδαφος κρατώντας το κεφάλι ορθωμένο .
Και τα παιδιά άρχισαν να τσιρίζουν , μια σταγόνα αίμα κύλησε στην άκρη του ράμφους βάφοντας το μπετόν της αυλής , πολλές σταγόνες , η κηλίδα μεγάλωνε και το πουλί - τσιρίδες - " Σπαρταράει , κυρία , σπαρταράει ".
Είναι αδύνατο να περιορίσεις την αδηφάγα περιέργεια των παιδιών , ανοίξτε , μας βλέπει και μας ακούει , μην το τρομάζουμε τώρα που πεθαίνει , μη φωνάζετε έτσι , απομακρυνθείτε , ας το αφήσουμε να πεθάνει με γαλήνη...
Ο κύκλος άνοιξε ...κάπως , οι φωνές σταμάτησαν και μες την ησυχία το μάτι του γλάρου έκλεισε
......τα πουλιά κλείνουν τα μάτια τους όταν πεθαίνουν ;
Η καθαρίστρια έφτασε με την τεράστια μαύρη σακούλα , " μην το βάλεις στην σακούλα, μπορεί να είναι ακόμη ζωντανό "
Το πουλί απομακρύνθηκε , τα παιδιά απομακρύνθηκαν , κάποια ακολούθησαν την καθαρίστρια μέχρι την καγκελόπορτα , κι εκεί δίπλα ο Δημήτρης και ο Γρηγόρης ακουμπισμένοι στο πεζούλι μιλούσαν ψιθυριστά , " Τα βρήκαμε , κυρία , με το Γρηγόρη " ...... "
" Τέλειωσε , λοιπόν ", χαμογέλασα
και πρόλαβα ν' ακούσω τον ψίθυρο καθώς πνιγόταν στο ντροπαλό χαμόγελο του παιδιού :
" Tότε , ήταν που έπεσε και το πουλί " ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου